piątek, 26 lutego 2010

13.

z trochę innej beczki dziś będzie. bo utknęłam na szmaragdowym swetrze, i jak był sam tył na wysokości pach, tak jest. za to trochę ciągnę moje ooooogromniaste dzieło krzyżykowe, a niedawno zrobiłam kilka par kolczyków - w ramach odświeżenia i tego hobby. oto i one! (mam nadzieję, że ta część mojej dłubalniczej działalności też przypadnie Wam do gustu;))

środa, 17 lutego 2010

12.

po pierwsze - urocze Candy u Imoen:

po drugie -haft zyskał wczoraj kolejnych kilkadziesiąt krzyżyków - w tym tempie może do przyszłej wiosny skończę...wieczorem pokażę tę ogromną pustkę, która czeka na zapełnienie, a może uda mi się zrobić takie zdjęcie wzoru, żeby cokolwiek było widać? może. jeśli będzie trochę światła, bo póki co szaro, buro i ZNÓW zimno!

poniedziałek, 15 lutego 2010

11.

no dobrze, narobiłam Wam smaka, to teraz powiem, jak te ciacha uczynić. a proste są prawie tak, jak ciasto naleśnikowe. pracuje głównie mikser - kiedyś uważałam, że wszystko TYLKO ręcznie, ale od jakiegoś czasu wszędzie, gdzie się da, używam maszyn różnych, i uważam, że nie ma różnicy.
spisywałam pieczołowicie którejś nocy z mojego ulubionego programu na kuchnia.tv - włoskie przepisy z River Cafe.
oba zrobiłam z połowy porcji, ale - nie opłaca się. są tak pyszne, że należy zrobić z całości!

1. uciśnione czekoladowe

Składniki:

300 g gorzkiej czekolady
300 g masła
10 jaj
12 płaskich łyżek cukru (my lubimy, kiedy ciasto nie jest bardzo słodkie, w oryginalnym przepisie jest ok. 16 łyżek, imho trochę za dużo)
4 łyżki ciemnego kakao

Przygotowanie:

czekoladę rozpuszczamy z masłem w kąpieli wodnej, odstawiamy do wystygnięcia. w tym czasie oddzielamy żółtka od białek, miksujemy żółtka z cukrem na bardzo puszystą, jasną masę. białka ubijamy niezbyt sztywno. do schłodzonej masy czekoladowej wlewamy porcjami ubite żółtka, delikatnie mieszając mikserem na niskich obrotach. wsypujemy kakao. następnie dodajemy białka (przed dodaniem możemy je jeszcze chwilkę ubić, bo na pewno trochę białka w międzyczasie przyjmie formę płynną na spodzie naczynia). mieszamy łyżką, nie musi być bardzo dokładnie. wylewamy do tortownicy o śr. ok .24 cm (ja chwilowo nie miałam, ale o tym innym razem, to dość śmieszna historia;), użyłam kwadratowej foremki.

Pieczenie:

pieczemy w piekarniku nagrzanym do 180 stopni około 35 minut.

Wykończenie:

na środku lekko przestygniętego ciasta położyć talerz o płaskim spodzie i przycisnąć czymś bardzo ciężkim (pani położyła dziesięciokilową dynię...) - wtedy na środku będziemy mieć ciężkiego czekoladowego gniota, a na brzegach lżejsze, ale nie mniej czekoladowe ciacho;)



2. obłędny cytrynowiec z polentą

Składniki:

450 g masła
450 g cukru (ja jak zwykle dałam ok. 1/3 mniej)
450 g zmielonych migdałów (polecam zmielić samemu - wtedy są bardziej tłuste i wilgotne, niż takie zmielone z torebki)
6 jaj
sok i skórka z 4 cytryn
225 g polenty (kaszka kukurydziana - piszę, gdyby ktoś nie wiedział, np. M. dzwonił ze sklepu, że polenty nie ma...:D)
1,5 łyżeczki proszku do pieczenia

Przygotowanie:

najlepiej przygotować sobie najpierw wszystkie składniki - zetrzeć skórkę z cytryn (to zajęło mi najwięcej czasu), wycisnąć sok i zmielić migdały (warto przed mieleniem utłuc je tłuczkiem albo wałkiem, ja używam młotka;)). potem tylko wyciągamy spory garnek, włączamy mikser i po kolei ucieramy. najpierw masło z cukrem na puszystą masę, do masy maślanej dodajemy migdały, po zmiksowaniu dodajemy po kolei jaja, sok i skórkę z cytryn, polentę, a na końcu proszek do pieczenia. wylewamy do tortownicy (też miałam tylko prostokątną formę, tortownica ok. 26 cm średnicy powinna wystarczyć).

Pieczenie:

nagrzewamy piekarnik do 160 stopni, wstawiamy ciasto na 45 minut. niestety ciasto powinno ostygnąć - gorące jest niezwykle delikatne i można wyciągać jedynie łyżką;)



SMACZNEGO!!

10.

nie piszę, bo i niewiele robię. to znaczy - nic nowego. ciągnę szmaragdowy sweterek - dotarłam prawie do podkroju pach, różowy szal - kilka powtórzeń motywu. czytam, dużo czytam, nadrabiam zaległości ze stycznia, kiedy to czytałam głównie książki naukowe.
a wczoraj, dla odmiany, ściągnęłam z szafy krosna z rozpiętym ooooogromnym obrazem krzyżykowym. nie pokażę, bo póki co może ze 2 % zrobiłam, a wzór jest przerobiony ze zdjęcia. ot, jakaś uliczka w południowym mieście. przerabiałam jeszcze na starym, stacjonarnym komputerze, więc nawet zdjęcia nie mam, jedynie wydruk z kolorowymi krateczkami.

z ciekawszych rzeczy - zrobiłam obłędne ciasto, cytrynowe, z mielonymi migdałami i polentą zamiast mąki. nigdy nie jadłam ciasta o podobnym smaku, konsystencji. kubki smakowe popadły w obłęd.

wieczorem podam przepis, ale niestety bez zdjęcia - zgadnijcie, czemu!

zrobiłam też "ciasto" czekoladowe, ale ono o zdecydowanie bardziej oczywistym smaku. "ciasto", bo także bez mąki, a nawet - bez zamiennika mąki. tylko czekolada, masło, jajka i kakao. kwintesencja czekoladowości.
narobiłam Wam smaka? :)

niedziela, 7 lutego 2010

9.

sesja, i po sesji. nareszcie, na szczęście! teraz przez kilka dni mogę swobodnie dłubać. bo za chwilę muszę się wziąć za napisanie pracy...i znów będę musiała dawkować czas na przyjemności.

ale póki co...oto trzyipółtony włóczek.

te "kłębuszki" mają po jedyne 900 g. i śmierdzą przeokrutnie:D ale da się to przeżyć, tylko co chwila chodzę myć ręce.
kolory są piękne. ze szmaragdowej powstaje ten sam kardigan z Dropsa, który robiła Myszoptica, o taki. a jeśli wystarczy, to chciałabym zrobić Vivienne Kim H. na fioletową jeszcze nie mam pomysłu, ale na pewno coś wynajdę. tak, wiem, miałam robić letnie, ale czyż można się oprzeć?

a dla urozmaicenia - storczyki zakwitły:

czwartek, 4 lutego 2010

8.

włóczki przyszli. naczytałam się u Myszopticy i nabyłam na eBayu tą włóczkę przemysłową. i przedwczoraj przyleciało prawie dwa kilo wełny jagnięcej z jedwabiem. jedna szmaragdowa z "tweedowym nalotem" - żółtym, niebieskim...kolorowym ogólnie, ale świetnie się wpasowującym. druga - jasnofioletowa, z troszkę jaśniejszą jedwabną przędzą.
nie mam kiedy zrobić zdjęć, pewnie dopiero w sobotę albo niedzielę, po egzaminie. na razie tylko linki: szmaragdowa i fioletowa.
rzeczywiście, wełny śmierdzą chemicznie, i są pokryte czymś, co zapewne w założeniu ma zapobiec spadaniu przędzy z maszyn czy też nadmiernemu ślizganiu się, bo włóczka stawia lekki opór drutom i sobie samej też - trzeba przerobić trochę, żeby się do tego przyzwyczaić, i żeby oczka wychodziły w miarę równe.
jak pisze Marta, tak naprawdę gotowa dzianina poukłada się dopiero po upraniu. oby!
póki co i tak nie mam za bardzo czasu na dłubanie, więc zrobiłam kilkadziesiąt rzędów i czekam na wolniejszą chwilę, żebym mogła bez wyrzutów sumienia usiąść i robić.
i jeszcze wyspać bym się chciała:)

Przemku, zahasłowałeś bloga? czy można się uśmiechnąć o dostęp?